Κάθε χρόνο κάνω μια γύρα τη Μ. Παρασκευή στις εκκλησίες και φωτογραφίζω τους Επιτάφιους. Όσες είναι ανοικτές, γιατί οι περισσότερες εκκλησίες είναι κλειστές κι έχω την εντύπωση ότι θα είναι για πάντα κλειστές.
Πάντα το Πάσχα άρεσε στους «κοσμικούς». Και στους άθεους και στους…αγνωστικιστές, αυτούς τους πιο κομψούς άθεους. Όχι μόνο για το έθιμο, την ιεροτελεστία της άνοιξης, τα τροπάρια και την υμνογραφία που μπορεί να φέρει δάκρυα και στον πιο σκληρόπετσο υλιστή. (Ο γλυκύ μου έαρ). Μια άλλη του πλευρά στάθηκε νομίζω πιο σημαντική στο παρελθόν.
Πολλοί έβρισκαν ένα νόημα στη διάβαση από το πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας στην Ανάσταση. Η Ανάσταση, ως άλλο όνομα μιας Επανάστασης, μιας μεγάλης τομής που χωρίζει δύο βασίλεια, είναι εξάλλου ένα από τα αρχαία θεμέλια της ριζοσπαστικής φαντασίας.
Και, φυσικά, η ιδέα πως η Ιστορία είναι ένας τόπος βασάνων και οδυρμών, μα, στο τέλος θα ανταμειφθούν οι δίκαιοι, ενώ θα αναστηθεί και το «σώμα του λαού», έκανε θραύση και στους λαϊκούς ανθρωπιστές και στους σοσιαλιστές των κλασικών εποχών.
Φυσικά, το Πάσχα είναι πάνω απ’ όλα ένα υφαντό από τις παιδικές μας μνήμες που αφυπνίζονται μέχρι το τέλος της ζωής του καθενός. Φέρνει μαζί του τον μυστικισμό των κεριών που έκαιγαν και μας θάμπωναν τα μάτια στους μακρόσυρτους οικογενειακούς ή σχολικούς εκκλησιασμούς.
Πολλοί έβρισκαν ένα νόημα στη διάβαση από το πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας στην Ανάσταση. Η Ανάσταση, ως άλλο όνομα μιας Επανάστασης, μιας μεγάλης τομής που χωρίζει δύο βασίλεια, είναι εξάλλου ένα από τα αρχαία θεμέλια της ριζοσπαστικής φαντασίας.
Και, φυσικά, η ιδέα πως η Ιστορία είναι ένας τόπος βασάνων και οδυρμών, μα, στο τέλος θα ανταμειφθούν οι δίκαιοι, ενώ θα αναστηθεί και το «σώμα του λαού», έκανε θραύση και στους λαϊκούς ανθρωπιστές και στους σοσιαλιστές των κλασικών εποχών.
Φυσικά, το Πάσχα είναι πάνω απ’ όλα ένα υφαντό από τις παιδικές μας μνήμες που αφυπνίζονται μέχρι το τέλος της ζωής του καθενός. Φέρνει μαζί του τον μυστικισμό των κεριών που έκαιγαν και μας θάμπωναν τα μάτια στους μακρόσυρτους οικογενειακούς ή σχολικούς εκκλησιασμούς.
Πως μπορώ να ξεχάσω τα παιδικά μου χρόνια, όταν μεγάλωσα δίπλα σε μια εκκλησία, το σπίτι μου δυο δρασκελιές , έλεγα πρώτα καλημέρα στο παπά που βρίσκονταν στην πόρτα της εκκλησίας, παρά στους φίλους που με περίμεναν. Παιδιά τότε, μας μάζευε ο δόλιος ο παπάς της ενορίας, μας έντυνε παπαδάκια, μας έδινε και τα εξαπτέρυγα και γελούσε η μισή εκκλησία με τα καμώματα μας και το χαβαλέ. Σσσσσσσ, μας φώναζε ο παπάς, ησυχία….
Αμ, εκείνο το κατηχητικό και τις απουσίες που έπαιρνε. Δεν είναι εύκολο πράγμα να ζεις δίπλα σε μια εκκλησία, εκείνους τους καιρούς.
Έπειτα μεγαλώσαμε, μάθαμε την αλήθεια, μαζευτήκαμε, κάναμε τους λογαριασμούς μας με την θρησκεία και τον Χριστό, μα ποτέ δεν μαθαίνεις την ….. πραγματική αλήθεια.
Καλή Ανάσταση ό,τι επιθυμείτε να “αναστηθεί”, κάτι καινούργιο.
ΥΓ Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν ένα χρόνο, μια μέρα σαν κι αυτή του 2018. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τοτε. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι άρχισαν πάλι με ένταση οι ….εχθροπραξίες μεταξύ των θρησκειών, ιδιαίτερα μετά Χριστιανισμού και Ισλαμισμού. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος χωρίς θρησκείες; Υπάρχει άραγε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα; Δύσκολα!!
Οι περισσότερες εκκλησίες είναι κλειστές. Είναι ένα μήνυμα αυτό ή δεν υπάρχει σωστή οργάνωση;
Σ. Αλεβιζόπουλος
(Μητρόπολη-Αρχάγγελος, Αγιος Νικόλαος, Σισιώτισσα)
