Γυρίσατεεε; Κουράγιο!
Δεν είναι αρρώστια προφανώς, ονομάζεται σύνδρομο με τίτλο
Post-vacations depression syndrome και αφορά φυσικά την επιστροφή μας
στην πραγματικότητα της καθημερινότητας μετά τις διακοπές. Βαρύ; Ε, ναι.
Βαρύ.
Είναι πάντως μια φυσιολογική κατάσταση και μόνο αν αναλογιστεί κάποιος τις αντικειμενικές συνθήκες: πώς συμπεριφέρεται το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μας στις διακοπές σε αντίθεση με την πόλη; Ποιες και πόσες ώρες κοιμάται, σε τι ρυθμούς κινείται, πώς αναγκάζεται ή καλύτερα, δεν αναγκάζεται να αντιδρά σε ό,τι συμβαίνει γύρω του, με τι απασχολεί το μυαλό του όλη μέρα, τι τρώει και πότε και πολλά πολλά άλλα που αποδεικνύουν πως είναι τόσο χαώδης η αλλαγή τρόπου ζωής στην οποία υποβάλλεται ο άνθρωπος που είναι αδύνατον να μην υπάρχουν επιπτώσεις στην επαναφορά. Αλλωστε, όπως καλά ξέρουμε όλοι, επιπτώσεις νιώθουμε και με το που ξεκινούν οι διακοπές. Πόσο εύκολα μπαίνουμε στο κλίμα χαλάρωσης, πόσο μπορούμε να το απολαύσουμε και πόσο αντέχουμε να ζήσουμε τη νέα συνθήκη; Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα που αργούν τόσο να «αποτοξινωθούν» που δεν προλαβαίνουν να κάνουν καν διακοπές.
Φανταστείτε λοιπόν πόσο ανώμαλα προσγειώνεται ο οργανισμός στη φθινοπωρινή πραγματικότητα (ας την ονομάσουμε έτσι παρότι πια ζούμε καλοκαιρινές ημέρες μέχρι τον Οκτώβριο): ο ύπνος εμφανίζει συνεχείς διαταραχές, η όρεξη το ίδιο ενώ η διάθεση είναι τόσο ευμετάβλητη που αγγίζει το μάξιμουμ της κυκλοθυμίας ακόμη και στους πιο ήρεμους και ισορροπημένους ανθρώπους. Όλα τούτα αντικατοπτρίζονται φυσικά στο πιο προφανές όλων: δεν θέλω να δουλέψω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, δεν αποδίδω! Η ανικανότητα συγκέντρωσης και η έλλειψη κινήτρου φυσικά ενισχύουν όλα τα προαναφερθέντα συμπτώματα με αποτέλεσμα να μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο από όπου, αν καθυστερήσουμε να βγούμε, δεν είναι απίθανο να υποστούμε σοβαρές επιπτώσεις – όπως μακροχρόνια κατάθλιψη αλλά και αποτυχία στη δουλειά που μπορεί να στοιχίσει πολύ.
Εννοείται φυσικά πως όσο περνά ο χρόνος, το άτομο προσαρμόζεται σταδιακά στη νέα κατάσταση. Κατ’ αρχήν συνηθίζει την ψυχολογική παράμετρο που φωνάζει με κεφαλαία γράμματα «Διακοπές τέλος! Του χρόνου πάλι» και έτσι οδηγεί και το σώμα στην προσαρμογή και τις πιο φυσιολογικές αντιδράσεις απέναντι στην πραγματικότητα. Ο κάθε άνθρωπος φυσικά έχει άλλους ρυθμούς επανένταξης και αυτό εξαρτάται από τον χαρακτήρα του γενικότερα και κυρίως από το πόσο «αφήνεται» να παρασυρθεί.
Πάντως, επειδή σίγουρα όλα αυτά συνδέονται και με την αποδοχή των αλλαγών στη ζωή μας και πώς αυτές τις αντιμετωπίζουμε όταν χρειάζεται – κάτι που ασφαλώς συναρτάται άμεσα με την κατάθλιψη – να σας ομολογήσω πως εγώ ανακάλυψα έναν απλό τρόπο προστασίας: δεν επιστρέφω ποτέ από τις διακοπές την προηγούμενη ημέρα που αρχίζει η δουλειά. Εχω διαφωνήσει πολλές φορές με φίλους και γνωστούς: οι περισσότεροι μου λένε ότι δεν χαλαλίζουν ούτε λεπτό διακοπών, ήλιου και θάλασσας για να επανενταχθούν πιο εύκολα στην πόλη, ενώ εγώ χαρίζω 2-3 μέρες διακοπών στην εσωτερική μου διαδικασία εξισορρόπησης. Τους κατανοώ απολύτως και ζηλεύω που δεν μπορώ να κάνω το ίδιο, αλλά το προτιμώ από το να παθαίνω πανικούς διότι δεν μπορώ να συνηθίσω την γκρίζα καθημερινότητα σε αντίθεση με την πορτοκαλί των διακοπών και τελικά να τα κάνω όλα λάθος.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι, όπως η κρίση έχει επηρεάσει αρνητικά όλους τους τομείς της ζωής, έτσι έχει χειροτερέψει και αυτό το σύνδρομο. Οσοι λοιπόν έχουν την τύχη να έχουν καταφέρει να φύγουν από το άστυ ακόμη και με ελάχιστα χρήματα γιατί έχουν ενδεχομένως χωριό, εξοχικό, φίλους ή συγγενείς κάπου αλλά επιστρέφουν στο άγχος της ανεργίας ή της υποαπασχόλησης, ζουν φυσικά ακόμη εντονότερο το άγχος. Κανείς δεν θέλει να επιστρέψει στην αγωνία της επαγγελματικής του αποκατάστασης και τελικά στην αγωνία της επιβίωσης ενώ κάνει ένα μικρό διάλειμμα. Μακάρι η φετινή επιστροφή να επιφυλάσσει κάποια ευχάριστη έκπληξη, έστω και μικρή, για όλους όσοι ζορίζονται αληθινά.
Μία Κόλλια, εξωτ. συνεργάτης kariera.gr, pr@kariera.gr
Είναι πάντως μια φυσιολογική κατάσταση και μόνο αν αναλογιστεί κάποιος τις αντικειμενικές συνθήκες: πώς συμπεριφέρεται το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μας στις διακοπές σε αντίθεση με την πόλη; Ποιες και πόσες ώρες κοιμάται, σε τι ρυθμούς κινείται, πώς αναγκάζεται ή καλύτερα, δεν αναγκάζεται να αντιδρά σε ό,τι συμβαίνει γύρω του, με τι απασχολεί το μυαλό του όλη μέρα, τι τρώει και πότε και πολλά πολλά άλλα που αποδεικνύουν πως είναι τόσο χαώδης η αλλαγή τρόπου ζωής στην οποία υποβάλλεται ο άνθρωπος που είναι αδύνατον να μην υπάρχουν επιπτώσεις στην επαναφορά. Αλλωστε, όπως καλά ξέρουμε όλοι, επιπτώσεις νιώθουμε και με το που ξεκινούν οι διακοπές. Πόσο εύκολα μπαίνουμε στο κλίμα χαλάρωσης, πόσο μπορούμε να το απολαύσουμε και πόσο αντέχουμε να ζήσουμε τη νέα συνθήκη; Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα που αργούν τόσο να «αποτοξινωθούν» που δεν προλαβαίνουν να κάνουν καν διακοπές.
Φανταστείτε λοιπόν πόσο ανώμαλα προσγειώνεται ο οργανισμός στη φθινοπωρινή πραγματικότητα (ας την ονομάσουμε έτσι παρότι πια ζούμε καλοκαιρινές ημέρες μέχρι τον Οκτώβριο): ο ύπνος εμφανίζει συνεχείς διαταραχές, η όρεξη το ίδιο ενώ η διάθεση είναι τόσο ευμετάβλητη που αγγίζει το μάξιμουμ της κυκλοθυμίας ακόμη και στους πιο ήρεμους και ισορροπημένους ανθρώπους. Όλα τούτα αντικατοπτρίζονται φυσικά στο πιο προφανές όλων: δεν θέλω να δουλέψω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, δεν αποδίδω! Η ανικανότητα συγκέντρωσης και η έλλειψη κινήτρου φυσικά ενισχύουν όλα τα προαναφερθέντα συμπτώματα με αποτέλεσμα να μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο από όπου, αν καθυστερήσουμε να βγούμε, δεν είναι απίθανο να υποστούμε σοβαρές επιπτώσεις – όπως μακροχρόνια κατάθλιψη αλλά και αποτυχία στη δουλειά που μπορεί να στοιχίσει πολύ.
Εννοείται φυσικά πως όσο περνά ο χρόνος, το άτομο προσαρμόζεται σταδιακά στη νέα κατάσταση. Κατ’ αρχήν συνηθίζει την ψυχολογική παράμετρο που φωνάζει με κεφαλαία γράμματα «Διακοπές τέλος! Του χρόνου πάλι» και έτσι οδηγεί και το σώμα στην προσαρμογή και τις πιο φυσιολογικές αντιδράσεις απέναντι στην πραγματικότητα. Ο κάθε άνθρωπος φυσικά έχει άλλους ρυθμούς επανένταξης και αυτό εξαρτάται από τον χαρακτήρα του γενικότερα και κυρίως από το πόσο «αφήνεται» να παρασυρθεί.
Πάντως, επειδή σίγουρα όλα αυτά συνδέονται και με την αποδοχή των αλλαγών στη ζωή μας και πώς αυτές τις αντιμετωπίζουμε όταν χρειάζεται – κάτι που ασφαλώς συναρτάται άμεσα με την κατάθλιψη – να σας ομολογήσω πως εγώ ανακάλυψα έναν απλό τρόπο προστασίας: δεν επιστρέφω ποτέ από τις διακοπές την προηγούμενη ημέρα που αρχίζει η δουλειά. Εχω διαφωνήσει πολλές φορές με φίλους και γνωστούς: οι περισσότεροι μου λένε ότι δεν χαλαλίζουν ούτε λεπτό διακοπών, ήλιου και θάλασσας για να επανενταχθούν πιο εύκολα στην πόλη, ενώ εγώ χαρίζω 2-3 μέρες διακοπών στην εσωτερική μου διαδικασία εξισορρόπησης. Τους κατανοώ απολύτως και ζηλεύω που δεν μπορώ να κάνω το ίδιο, αλλά το προτιμώ από το να παθαίνω πανικούς διότι δεν μπορώ να συνηθίσω την γκρίζα καθημερινότητα σε αντίθεση με την πορτοκαλί των διακοπών και τελικά να τα κάνω όλα λάθος.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι, όπως η κρίση έχει επηρεάσει αρνητικά όλους τους τομείς της ζωής, έτσι έχει χειροτερέψει και αυτό το σύνδρομο. Οσοι λοιπόν έχουν την τύχη να έχουν καταφέρει να φύγουν από το άστυ ακόμη και με ελάχιστα χρήματα γιατί έχουν ενδεχομένως χωριό, εξοχικό, φίλους ή συγγενείς κάπου αλλά επιστρέφουν στο άγχος της ανεργίας ή της υποαπασχόλησης, ζουν φυσικά ακόμη εντονότερο το άγχος. Κανείς δεν θέλει να επιστρέψει στην αγωνία της επαγγελματικής του αποκατάστασης και τελικά στην αγωνία της επιβίωσης ενώ κάνει ένα μικρό διάλειμμα. Μακάρι η φετινή επιστροφή να επιφυλάσσει κάποια ευχάριστη έκπληξη, έστω και μικρή, για όλους όσοι ζορίζονται αληθινά.
Μία Κόλλια, εξωτ. συνεργάτης kariera.gr, pr@kariera.gr
